بنفشه

نگاه خسته اش روي كنگره هاي بي حركت مي ماند و آنقدر آنها را مي شمارد تا به خواب مي رفت. كم كم پرچم هاي قرمزوبنفش دشمن جلوي چشم هايش رنگ گرفت. سپاهيان بي شماري را ديد كه درصفوفي منظم به طرف او درحركت بودند. دلش پر ازكينه شدوعزمش براي جنگ استوار. نعره اش دردشت پيچيد، ازميان صفوف دشمن گذشت وبه گوش سهراب بنفشه...

кнαηιαвα∂:که اگر رستم بفهمد که تو قصد حمله به ایران داري در يك لحظه تو وسپاهت را از دم تيغ مي گذراند». سهراب چون نام رستم را شنيد به يادآورد كه تمام هدفش ازاين لشگركشي ديدن پدرش رستم بوده است. اما همين كه دوباره به ياد عهد وپيمان گردآفريد افتاد، گفت: من تو را امان دادم تا دژ راتحت فرمان من درآوري. گ بنفشه...